Eenieder van ons werd ‘in deze wereld geworpen’.
Niemand heeft zeggenschap gehad over de locatie en het tijdstip van zijn geboorte, noch over de etnische en sociaal-culturele achtergrond van zijn ouders. We zullen het ermee moeten doen en er het beste van moeten maken….
Desondanks hebben we allen het vermogen om afstand te nemen van onszelf, en ons bewustzijn te ontwikkelen over onze identiteiten en de bijbehorende rollen en (on)mogelijkheden.
Al is zelfdistantie op grond van onze individuele uitgangspunten voor de een zeker moeilijker dan voor de ander.
Kierkegaard zegt dat het leven voorwaarts geleefd maar achterwaarts begrepen wordt. Dat klopt natuurlijk wel, maar betekent nog niet dat het leven pure improvisatie is.
Vaak stellen we doelen om richting te geven aan ons leven en de verschillende rollen die we daarin (willen) vervullen. Levenservaring leert echter dat er een moment komt dat we ons rekenschap geven van onze rolinvulling, deze gaan evalueren, en ons gaan afvragen of de optelsom van onze doelen geleid heeft tot de rol die we hebben willen spelen.
Als ouders zien we uiteindelijk wat van onze kinderen geworden is en welke band ze met elkaar hebben; als immigrant beschouwt men zijn integratieproces; als volwassene kijkt men terug op de eigen studenttijd; de gepensioneerde evalueert zijn rol als collega of leidinggevende.
Vanuit het bovenstaande richt de Logotherapie & Existentiële Analyse van Victor Frankl zich op waarden, in plaats van doelen. Dit vanuit het uitgangspunt dat wezenlijke doelen hun oorsprong vinden in onze (vaak onbewuste) waarden.